Rap (rapowanie) - rodzaj szybkiej, silnie zrytmizowanej, agresywnej w wyrazie i rymowanej melorecytacji, wykonywanej na tle odpowiednio dobranej, rytmicznej muzyki. Element kultury hip-hopowej (Hip-hop – miejska kultura, powstała w afroamerykańskich społecznościach w Nowym Jorku w latach siedemdziesiątych XX wieku.)
https://pl.wikipedia.org/wiki/Rap
Mikser, właściwie Mikołaj Mądrzyk (ur. 17 czerwca 1988 w Lüdinghausen, Niemcy – polski raper, poeta i filozof. Od dzieciństwa zamieszkały w Częstochowie[1][3], ukończył filozofię na Uniwersytecie J. Długosza.
Rapuje od 2009 roku. Specjalizuje się we freestyle'u prowadzonym na ulicy. Swoje występy nagrywa i umieszcza w Internecie. W WBW (muzyczna impreza prowadzona co roku od 2003) bierze regularnie udział jako juror. Sam nigdy nie brał w niej udziału jako zawodnik.
Prowadzi warsztaty dla młodzieży, w trakcie których omawia zagadnienia, takie jak przemoc, uzależnienia, mass media i manipulacje, treningi kreatywności i kultura hip-hop.
W ramach współpracy z fundacją „ABCXXI – Cała Polska czyta dzieciom” tworzy materiały multimedialne, w tym wideoklipy z jego udziałem mające na celu wspieranie rozwoju moralnego młodzieży oraz promocję czytelnictwa i wartościowej literatury. Jest ambasadorem programu „Mądrzy cyfrowi”, w ramach którego prowadzi warsztaty.
W 2014 roku otrzymał nagrodę publiczności w programie ŻywyRap, konkursie organizowanym przez raperów z grupy Hemp Gru.
Pierwszą płytę „Świat jako wola i przedstawienie” wydał w 2015 nakładem Hemp Records. Kolejna płyta o nazwie „Logos” ukazała się w 2019 roku[].
MIKSER - Będzie dobrze
https://www.youtube.com/watch?v=sbJBN_YqhIk
Raper Stopa
https://www.stopastopowicz.pl/o-mnie/
STOPA - GDYBYM BYŁ BOGATY
Raper Ajman „Arabska noc”
ZADANIE DOMOWE
Wybierz od trzech do pięciu tez zamieszczonych poniżej oraz napisz jak je rozumiesz na podstawie znanych Ci utworów rapowych.
Tezy do uzasadnienia
Rap [...] jest [...] postmodernistyczną sztuka popularną [...]
[cechy sztuki postmodernistycznej] Cechy te obejmują procedurę zawłaszczania i powtórnego wykorzystywania pewnych elementów, która stanowi odmienne od oryginalnej twórczości eklektyczne wymieszanie stylów, entuzjastyczne wykorzystywanie nowych technologii i kultury masowej, odrzucenie modernistycznych pojęć autonomii estetycznej i czystości artystycznej oraz podkreślanie tego, co lokalne i czasowe aniżeli rzekomo powszechne i wieczne.
Zawłaszczanie artystyczne jest historycznym źródłem muzyki hip hop i nadal stanowi podstawowy rdzeń jego techniki oraz główną cechę jego estetycznej formy i przesłania.
Chełpliwe, samochwalcze teksty eksponują często atrakcyjność seksualną rapera, jego sukcesy finansowe i majątek; wszystkie te oznaki statusu są jednak przedstawiane jako wtórne wobec jego umiejętności werbalnych i z nich się wywodzące.
[...] uzyskiwanie wyższego statusu społecznego za pomocą biegłości werbalnej jest głęboko zakorzenionym obyczajem w tradycji ludów czarnych [...]
W przeciwieństwie zatem do jazzu zapożyczenia i transfiguracje w rapie nie wymagały twórczych umiejętności komponowania czy gry na instrumentach muzycznych, lecz jedynie manipulacji urządzeniami nagrywającymi i odtwarzającymi.
[...] rap wyraźnie powstał jako muzyka do tańca [...]
[...] rap nie był [...] przeznaczony dla publiczności masowej [...]
[dumna sztuka zawłaszczania] [...] rzuca ona wyzwanie tradycyjnej idei oryginalności i wyjątkowości, które na długi czas zniewoliły nasze pojmowanie sztuki.
Jakkolwiek artyści zawsze dokonywali wzajemnych zapożyczeń, fakt ten zazwyczaj ignorowano [...]
[Sztuka postmodernistyczna] Sugeruje ponadto, że pozornie oryginalne dzieło sztuki zawsze jest wytworem nie ujawnionych zapożyczeń, że nowy i nowatorski tekst zawsze jest tkanką ech i fragmentów tekstów wcześniejszych.
Oryginalność traci więc swój pierwotny status i zaczyna być rozumiana jako, przekształcające zawłaszczanie i ponowne wykorzystywanie tego, co stare.
Podobnie jak kwestionowana jest dychotomia tworzenie/zapożyczanie, tak też zostaje odrzucony głęboki podział na twórczych artystów i bierną widownię zawłaszczającą ich wytwory.
W przeciwieństwie do estetyki nabożnego kultu dla trwałych, niezmiennych i niekwestionowalnych dzieł sztuki, hip hop oferuje przyjemności sztuki dekonstrukcyjnej - podniecające piękno kawałkowania (i obalania) starych dzieł, aby móc tworzyć nowe, rozkładania uprzednio już stworzonych i znanych aż do znudzenia elementów i układania z nich czegoś inspirująco innego.
Rap po prostu kontynuuje ten proces wielopoziomowej kompozycji przez dekonstrukcję i odmienne ponowne złożenie uprzednio istniejących wytworów muzycznych, na które nakłada się dodatkowo poziom tekstu recytowanego przez MC, dzięki czemu powstaje zupełnie nowe dzieło. Rap jednak czyni to bez roszczeń do nienaruszalności własnego dzieła, nie głosi, że proces artystyczny kiedykolwiek się kończy ani że istnieje dzieło, które powinno ulec fetyszyzacji do tego stopnia, by nie wolno było poddawać go zawłaszczającemu przekształcaniu.
W przeciwieństwie do poglądu tradycyjnego, zgodnie z którym "wiersz istnieje na zawsze", rap kładzie nacisk na czasowość dzieła sztuki i jego bardzo prawdopodobną nietrwałość [...]
[...] rap kwestionuje również uznawaną powszechnie uniwersalność dzieł sztuki - tj. dogmat, zgodnie z którym sztuka musi sprawiać przyjemność wszystkim ludziom wszystkich epok przez to, że czyni swym przedmiotem uniwersalne ludzkie sprawy.
[rap] [...] koncentruje się jednak na cechach życia w getcie, które biali i czarni przedstawiciele klasy średniej skłonni byliby ignorować: stręczycielstwo, prostytucję, narkomanię, ogromne rozpowszechnienie chorób wenerycznych, zabójstwa na ulicach i prześladowania ze strony białej policji.
Jego technologiczny charakter pozwalała artystom rapowym tworzyć muzykę, której w innych okolicznościach nie mogliby stworzyć czy to dlatego, że nie mogliby sobie pozwolić na potrzebne do tego instrumenty, czy też dlatego, ze nie mieliby odpowiedniego muzycznego przygotowania, aby na nich grać.
Żaden zapis nutowy nie mógłby przekazać szalonego muzycznego kolażu rapu, a nawet teksty rapowe nie dadzą się adekwatnie wyrazić w zwykłej formie pisemnej, oderwanej od rapowego ekspresywnego rytmu, intonacji, zmiennych uderzeń i płynności. Szerokie upowszechnienie i zachowywanie takich ustnych wydarzeń umożliwia wyłącznie technologia środków masowego przekazu.
Rap [...] wiele swych treści oraz wątków czerpie [..] z kultury masowej.
Raperzy buntują się przeciwko fałszywej i powierzchownej kulturze mediów, ich skomercjalizowanej i stereotypowej, lecz nierealnej i bezmyślnej treści.
[...] raperzy protestują przeciwko eksploatacji czarnych przez społeczeństwo kapitalistyczne dążące zarówno do utrzymania swej społeczno-politycznej stabilności (przez służbę w wojsku i policji), jak i pomnażanie zysków przez pobudzania popytu na niepotrzebne dobra konsumpcyjne.
Jeden z postmodernistycznych paradoksów hip hopu polega na tym, że raperzy wychwalają własne osiągnięcia w sferze luksusowej konsumpcji, potępiając jednocześnie jej bezkrytyczne idealizowanie, a dążenie do niej jako zwodnicze i niebezpieczne dla wspólnoty w getcie, której ślubują swą solidarność i wierność.
[...] "podziemni" raperzy potępiają komercjalizm jako artystyczne i polityczne zaprzedawania się, niemniej jednak gloryfikują zarazem własny sukces komercyjny, często uznawany za wskaźnik ih artystycznych umiejętności.
[...] raperzy [...] nieustannie podkreślają, że ich rola jako artystów i poetów jest nieodłączna od ich roli wnikliwych badaczy rzeczywistości i nauczycieli prawdy [...]
Rap mądrości [...] nie tylko dąży do zespolenia tego, co estetyczne z tym, co poznawcze; równie mocno podkreśla, że praktyczna funkcjonalność może stanowić element wartości i znaczenia dzieła artystycznego.
[...] utwory rapu funkcjonują jako pełne życiowej mądrości przypowieści moralne, zaopatrzone w ostrzegawcze narracje, porady praktyczne dotyczące problemów związanych z przestępczością, narkomanią, higieną seksualną [...].
[...] raperzy upowszechniają estetykę głębokiego zaangażowania widocznego zarówno w treści, jak i w formie.